Biteviye iç kanamalı uykularda sığındığım kabuslarım güneşle birlikte silinmiyorlar yüzümden. Yüzüm, tufan vurmuş bir pazar yeri. Tunçtan bir örsle eziyor nefesimi bir şeyler, ne olduğunu bilmiyorum. Onu çok özlüyorum/onu çok özlüyorum.… Okumaya devam et
Gözlerimi kapasam; tufanlar boşanıyor her gece mitralyözlerin okşadığı kalbimden. Gözlerimi kapasam; unuttuğum uyku, unuttuğum sabah, unuttuğum gençliğim, sağanak halinde yağıyor ıssızlığıma. Kapatmıyorum gözlerimi Lâmiha! Dehşetli bir düşe düşecek ruhumu, tutabilecek hiçbir… Okumaya devam et
-Cenaze merasimine izin vermedi devlet. Gece yarısı sessiz sedasız gömdü birkaç kişi. Ne annesi öpebildi son kez alnından ne de kadını, sarılabildi, doyasıya- Gece yarısına doğru son trenin soluğuna atlar… Okumaya devam et
Nişantaş’tan Beşiktaş’a inen eski bir belediye otobüsünde okumuştum Didem Madak’ı ilk kez. Otobüs Maçka’ya varmadan dışarı atmıştım kendimi. Çünkü o, bir çırpıda söyleyivermişti kimseye göstermediğim yaralarımın saklandığı yerleri, bir çırpıda söküp atmıştı… Okumaya devam et
