“…en kıymetlim’e…” Evimizin olduğu sokağın yokuşunu tırmanırken kapının önünde birilerini gördüm. Dört kişi vardı. Ayaktakiler aile büyüklerimizden iki kişi ve kuzenimdi. Konuşmadan sessizce duruyorlardı. O ise oturuyordu. Ben eve yaklaşırken diğer üçü içeri… Okumaya devam et
“…en kıymetlim’e…” Telefonun çalmasıyla gözlerimi açtım. Bu geceki nöbetimde telefonun beni uyutmayacağını artık anlamıştım. Arayanın acilden ya da yoğun bakımdan olmamasını umarak kaldırdım ahizeyi. Umduğum gibi olmamıştı. Arayan yoğun bakımdı ve bir… Okumaya devam et
“…en kıymetlim’e…” Gözlerimi açtığımda hastanedeydim. Bir banka uzanmış uyuyakalmıştım. Hastane koridorlarının senelerdir değişmeyen, muhtemelen senelerce de değişmeyecek olan kokusunu yine hissettim. Bir yanda 112 koştur koştur hasta getiriyor, diğer yanda hasta yakınları feryat… Okumaya devam et
Ne ara eskidi yüzümüz? Bu hayaller O gülüşmeler bizim değil miydi? Yazılmamış mektuplarımı kederlerime mi postaladım ben? Ben cumartesileri yağmurlu havada Şemsiyemi kimin için açtım? Kimin için meydan okudum çamura Ve Bornovaya? Kimin… Okumaya devam et
Gezerken Istanbulun asfalt yanığı sokaklarında, Portakal kokulu çiçekler ararken, Tüm hürriyet kavgalarını ve Halk ayaklanmalarını şiire eşlerken Seyrine dalmak, uyanmamak.. Fakat sonbahar gelmiş, ağlıyor musun? Artık uzayan gecelerde Sen de tek kişilik çoğulluğunla… Okumaya devam et
