Şekerleme Sonrası

Diploma gerekmez;

ya da medyumluk.

Hayatın giderken uğranılanlarla;

gelirken tekrar karşılaşılacağını öğrenir insan bir yerde.

Ya teni insan artıklarıyla pasaklanmış, içi geçmiş bir sokakta,

ya iç içice geçmiş yaraların kanadığı, sonucu amnezi bir rüyada,

ya da durup dururken.

Her defasında yükselttiğin çıta,

her defasında alçak gelir olanlara;

insanlar her defasında daha alçak vurdukça, surlarına.

Anlamaya çalışırken kaybettiklerini;

anlamak da buldurumaz sana.

Mecburen başa dönersin;

yani hep bir şeylerin en sonuna.

Müdahale etmek,

oluruna bırakmak…

İkisi de aynı kapıyı açan kilitlerdir.

Her ikisi de olumsuzluk döker;

tüm temiz saatlerinin üzerine.

Onlar varken yalnızlığı hisseder; tenlere dokunursun.

Onlar yokken tenleri hisseder ama yalnızlığa dokunursun.

Çarpık düşüncelerinden sıyrılıp mutlu olmayı istersin ama;

çarpıklık kokun olup sinmiştir üzerine.

Dışlanırsın.

Onlar dışlar.

Dışlamazlarsa çok geçmeden sen kendini dışarı atarsın;

bir an sıyrılıp bu hiçlikten, soluklanmak için.

Özlem mantıksızlaşır.

Yokluğunu hissedip, varlığından huzursuz olmak gibi bir şeylerin;

öyle bir çelişki…

Ne istediğini bilememek,

sana göre hala aramaktır;

onlara göre karakter  yoksunluğu.

Tüm bunlar seni saran balonun içindeki havada gerçekleşir.

Daha bunları sindiremezken,

balonu delip dışarı fışkırmak güçlüce;

sayı bölü sıfırdır.

Cüce kaderini sırım boylu dertlerle savaştırmaktır belki de en büyük hata.

Belki de bir yerde;

‘Ben buyum,

artık daha fazla zorlamamalıyım,

annesine de; ‘Benim nefesim bu kadarmış.’ ‘ demelidir insan.

Artık en ufak bir şeyin bile bir mucize,

bir büyü,

bir gurur timsali görülmesine karşın;

evinde oturup usulca boşlukta savrulanların tekrar kendisine dönmesini beklemelidir.

Bugün,

çok şey yapmanın hiç bir şey yapmamak olduğunu kabul etmelidir.

Her konuda okumadan, dokumadan konuşmanın,

en bilge yaptığını görmelidir.

Belki de bugün şiir sadece,

kelimeleri bir araya getirmek,

en azından düşük cümle kurmamak,

olunacaksa da; Attila’nın, Faruk Nafiz’in, Orhan Veli’nin çok basit bir özentisi olmak için yazılmalıdır.